Time flies..
Door: marjoleindia
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
16 Maart 2011 | India, Madras
Hallo Lieve Mensen.
Heel erg bedankt voor alle lieve reacties op mijn vorige blog. Ik lees het allemaal, en vind het erg leuk, wordt helemaal blij als ik het lees!
Mijn eerste week in India zit erop. Het was een heftige, moeilijke maar ook leuke week met veel nieuwe indrukken.
De eerste paar dagen heb ik het best wel moeilijk met mezelf gehad.. Het is moeilijk om naar nieuws te horen als je helemaal aan de andere kant van de wereld zit..
Gelukkig had ik veel afleiding, daardoor is deze week toch nog voorbij gevlogen..
Donderdag werd ik door Paul (eigenaar van dit project) gevraagd of ik zin had om samen met hem en zijn vrouw: Bakwama mee te gaan naar een feest. Hij vertelde dat het een feest was met een Nederlands thema, en dat er een Nederlandse Jazz- band kwam spelen.
Tegen een feestje zeg ik nooit nee, dus die avond gingen we naar het feest!
Het feest was in een super mooi hotel (1 nacht kost 200 euro, en dat is voor bijna alle Indiase mensen echt onbetaalbaar). Heel gek, maar ook leuk om opeens weer even in de voor ons ‘normale’ wereld te zijn.. Er was een Jazz- band met Nederlanders, en er was allemaal Nederlands eten; verschillende soorten kaas, brood, olijven, worst, aardappelsalade, echt van alles! Paul vroeg of ik in Nederland bier drink, en voordat ik het wist stond ik daar met een biertje in mijn hand haha. Het was een hele leuke avond.
Het was wel grappig, want op het feest was iedereen heel mooi en netjes gekleed. In India dragen vrouwen altijd een shirtje met mouwen en je mag ook geen decolleté zien (ik draag ook altijd een hoog shirtje met mouwen), op het feest hadden vrouwen gewoon westerse kleren aan, blote armen, mooie hakken aan.. En ik kwam daar op mijn birckenstocks met mijn oude kleren aan.. Ik heb namelijk helemaal geen mooie kleren meegenomen! Toch werd ik nog op de foto gezet door de krant, gewoon omdat je hier alleen al door je huidskleur bijzonder bent.
Vrijdag ben ik voor het eerst alleen van het project gegaan.. Ik heb brood gekocht en cola. Iedereen op het project was best wel bezorgd, ze zeiden allemaal: be carefull, be carefull!
In dit deel van Chennai waar ik nu leef, zijn ze niet gewend aan Europese mensen. Iedereen kijkt je aan als je over straat loopt, veel mensen willen je aanraken. Als je Vannakum (betekent hallo) tegen ze zegt dan zijn ze helemaal gelukkig. Ik voelde me wel ongemakkelijk omdat ik zo bekeken werd..
Zaterdag werd aan mij gevraagd of ik ’s avonds om 7 uur mee wou gaan om 2 Nederlandse mensen op te halen, ze kwamen 2 dagen in Chennai en ze sliepen bij mij op het project. Charlotte en Willem gaan deze zomer de groepsreis doen (Samen, de organisatie waarmee ik op reis ben, organiseert elke zomer een groepsreis van 5 weken naar een land. Het is meestal een groep van ongeveer 15 mensen, ze bezoeken een paar steden, en verschillende projecten met straatkinderen. Dit jaar gaat de groepsreis naar India.) Willem kende ik heel toevallig van een straatkinderen weekend, dat is een voorbereidingsweekend, waar je allemaal andere mensen ontmoet die via Samen dit jaar op reis gaan. Om 7 uur ging ik samen met Ari (hij haalt mensen op die naar het project willen, hij heeft mij ook van het vliegveld gehaald) weg. Ik dacht dat we met de auto zouden gaan, maar op dat moment hoorde ik dat we met een riksja gingen en een stuk met de trein.
Dus toen ging ik voor het eerst in een shared – riksja, heel erg leuk! De riksja’s zijn hier geel, en er rijden er heel veel. Het kost 20 eurocent om met een riksja te gaan. ( met de bus kost maar 8 eurocent!!) Het is gek, maar hier ga je een riksja dus al duur vinden..
Ik vond het erg leuk, en Ari is ook heel aardig. Hij is nog best jong rond de 30 en heeft een vrouw en 2 kinderen. Daarna moesten we nog een half uur met de trein, de trein is verdeeld in verschillende stukken. Er is een vrouwen en een mannen gedeelte en een 1e klas. Wij gingen dus in het mannen gedeelte.
Ik was blij dat ik een boekje bij me had, want ik weet niet waar ik anders naar had moeten kijken, want iedereen keek naar mij.
De treinen hier hebben geen deuren, en de trein rijd gewoon weg.. Mensen kunnen dan nog instappen, en als het druk is hangen er veel mensen uit en aan de trein..
We gingen naar Quindy, dit is nog steeds in Chennai.
We waren er om 8 uur en Charlotte en Willem kwamen om 9 uur. Het was donker.. en ik vond het confronterend om te zien wat er ‘s nachts allemaal gebeurd op straat..
Onderaan de trappen bij het station lagen mensen te slapen, ook waren er bedelaars en straathonden.. De straathonden kunnen soms gevaarlijk zijn..
Hier in India heb je geen restaurantjes waar je even lekker kan zitten. Er zijn eigenlijk alleen maar rare kleine winkeltjes. Daarom zijn we maar ergens op straat op een stoepje gaan zitten.
Charlotte en Willem kwamen aan, en ik was super blij om even wat Nederlanders te zien!
Charlotte was ziek, daarom ben ik zondag en maandag met Willem mee geweest.
We hebben verschillende locaties van het Don Bosco straatkinderen project bezocht in Chennai het heet: Don Bosco Anbu Illam.
We zijn eerst op een project geweest waar ongeveer 30 kinderen waren, deze kinderen willen of kunnen niet naar school. Er was bijv. ook een jongen die niet kon praten.. Er zaten alleen maar jongens, en het was geen groot project.
Daarna gingen we naar het grote project, daar zitten nu 98 kinderen (alleen jongens). Ze leven daar in een heel mooi groot gebouw, er zijn verschillende ruimtes, voor studie, eten, slapen, ceremonies, wassen, spelen. En ze hebben een hele grote ‘tuin’. Ik was er wel van onder de indruk, want op mijn project hebben de kinderen maar 1 ruimte waar ze de hele dag zijn en waar alles gebeurt.
Ook is op mijn project niet een hele grote ruimte waar de jongens buiten kunnen spelen. Dat is wel jammer, want omdat er de afgelopen tijd veel stuk is gegaan door voetballen en cricket mogen de jongens dat nu niet meer doen..
We hebben gegeten samen met de Father. We kregen heel lekker eten, en dat voelde wel een beetje dubbel omdat we duidelijk beter eten kregen dan die kinderen op het project.
Ik vind het fijner om gewoon met de jongens mee te eten.
Na het lekkere eten gingen we met een riksja naar het meisjesproject. Er ging een jongetje met ons mee om te laten zien waar het was. Het was een heel aardig en grappig jongetje.
Het meisjes project vond ik erg leuk! Er zaten ongeveer 40 meisjes op het project. De meisjes vonden het ook helemaal leuk dat wij er waren.
Ze wouden allemaal mijn naam weten, met me praten, aan mijn haar zitten, en ze gingen nog dansen. Ze gingen ook meteen hun mooiste kleren aantrekken en hun haar mooi maken voor ons! Ik heb met ze gelachen, en vond het super leuk om daar even te zijn!
We hebben het jongetje in een riksja gezet zodat hij niet helemaal meer terug hoefde te lopen, en we zijn zelf weer terug naar Karunalaya, mijn project gegaan.
Don Bosco Anbu Illam bestaat sinds 1985 en is heel goed georganiseerd. Ze richten zich op verschillende groepen kinderen: straatkinderen (kinderen die uit de familie gegooid zijn, in een andere stad terecht komen en daar proberen te overleven), kinderen die nog wel bij hun familie leven maar die niet genoeg eten krijgen en niet naar school kunnen, kinderarbeid, kinderen die een slechte gezondheid hebben en spoedeisende hulp nodig hebben, meisjes die seksueel en/of psychisch misbruikt zijn, ongeschoolde kinderen uit de sloppenwijken, en vrouwen in de sloppenwijken.
Ze proberen door middel van educatie te geven of door de ouders bewust te maken dat educatie een must is voor hun kinderen, en een kans geeft op een beter leven. Zo proberen ze de situatie van deze kinderen te veranderen, en ze te helpen in hun leven.
Andere jaren werden er altijd veel vrijwilligers naar dit project gestuurd in Chennai.
Er zitten op dit moment helemaal geen vrijwilligers op Anbu Illam omdat vrijwilligers die daar een tijd hebben gewoond geen goede verhalen hadden over hoe het er aan toe ging op het project. Het is heel erg jammer, want het is een mooi project, het is jammer als de macht in handen van verkeerde mensen komt..
Om de 4 jaar wisselen de father’s van project, dus het kan over een paar jaar weer heel anders zijn.
Ik hoorde die dag ook wat meer over mijn eigen project. Paul (de eigenaar) was eerst zelf een werknemer bij Don Bosco Anbu Illam. Een father zei tegen hem dat hij zelf ook een project zou kunnen stichten. Zo is het idee begonnen, en nu heeft Paul al 15 jaar zijn eigen project voor straatkinderen: Karunalaya. Paul is dus geen father (priester), hij is gewoon getrouwd (hij heeft een love-marriage!!) en heeft 3 kinderen.
Maandag moesten we eerst met de bus naar het centrum. De bus in India is heel anders als hier in Nederland.. Meestal gaan toeristen in India niet met de bus. Toen wij de bus in stapten en achterin gingen zitten, zat de hele bus achterstevoren naar ons te kijken..
Daarom zijn we de keer daarna maar voorin de bus gaan zitten haha ;).
’s Ochtends gingen we met 2 vrouwen mee naar het station. Als er een trein aankomt uit een grote stad, kijken zij of er ook kinderen alleen uit de treinen komen en of het straatkinderen zijn.
Wij gingen mee toen er een trein aankwam.
De vrouw met wie wij meeliepen hield 2 jongens aan, op een gegeven moment kwam er nog een jongetje voorbij. Wij zagen meteen dat dit echt een jongetje van de straat was; hij was vies, had oude kleren aan, en ook geen schoenen. Helaas trok het jongetje zich los uit de greep van de vrouw en rende hij weg..
Je voelt je echt verdrietig als je ziet dat hij verdwijnt tussen alle mensen op het station..
Hij zwerft nu ergens helemaal alleen in deze grote stad..
’s Middags zijn we naar een sloppenwijk geweest. Het was een ‘kleine’ sloppenwijk, er leefden ongeveer 5000 mensen. In de sloppenwijk werd lesgegeven aan de kinderen die daar leven. We werden voorgesteld aan de lerares, en daarna gingen we de sloppenwijk in..
We hadden expres geen tas meegenomen die dag want je weet nooit wat er gebeurd en hoe de mensen daar reageren. De sloppenwijk waar wij waren was eigenlijk een wijk midden in de stad, er wonen veel mensen op een heel klein stukje grond, er waren smalle straatjes sommige maar ongv. 80 cm. breed. Er leven veel mensen in 1 kamer, er leeft bijvoorbeeld een hele familie in een kamer van 10 vierkante meter..
Het is nu in de zomer niet zo erg, want de mensen kunnen ook wel voor een groot deel op straat leven. Maar als je je voorstelt hoe het hier in de winter is.. dan word je daar niet vrolijk van! In de winter zijn er veel overstromingen in de stad. De waterafvoer is hier niet goed geregeld. Er is volgens mij geen riool, ik heb nog geen putten gezien.. Dus het water spoelt gewoon door de stad en kan nergens heen.
De mensen in de sloppenwijk vonden het erg leuk dat wij er waren. Ze waren allemaal heel erg aardig en vrolijk. Er liepen wel 10 kinderen achter ons aan, eentje hield de hele tijd mijn hand vast. En ze stelden ons aan iedereen voor. Er waren vrouwen aan het wassen en aan het koken. Op een gegeven moment kwamen we bij een huisje en daar zat een vrouw bloemen te rijgen. In India doen vrouwen bij een speciale gelegenheid bloemen in hun haar. Er worden hier bloemen aan elkaar gemaakt met touw zodat je een hele sliert hebt..
Ik kreeg van de vrouw in het huisje ook bloemen voor in mijn haar. Ze deden het vast met knipjes, en iedereen vond het prachtig, ze zeiden allemaal super, super, beautifull!
De mensen hier in India zijn echt heel aardig. Ik voelde me een paar dagen geleden nog onveilig toen ik voor het eerst alleen op straat ging. Maar de mensen hier zijn alleen maar heel blij om je te zien, ze vinden je heel bijzonder. Ze zijn allemaal heel erg lief, behulpzaam en gastvrij.
Willem en ik zijn daarna nog op zoek gegaan naar een winkel voor wc – papier, want ik had maar 1 rol meegenomen en die was bijna op!! Gelukkig bleek er een luxe winkel: Singapore shopping in de buurt te zitten en daar verkopen ze wc- papier! In de normale winkeltjes verkopen ze dat niet.. Ook heb ik daar schoonmaakspullen gekocht en heb ik vandaag lekker mijn kamer schoongemaakt!
Ook al voel ik me soms net een filmster, is het hier warm, vies, druk, eet ik met alleen mijn rechterhand, loop ik op blote voeten, zijn hier kakkerlakken, vinden ze me op een pop of op barbie lijken, eet ik bijna alleen maar rijst, ben ik de hele dag tussen alleen maar jongens, heb ik al 2 botsingen in het verkeer meegemaakt in 1 week, en is ALLES hier gewoon anders – begin ik me hier al wel een beetje thuis te voelen.
Net zei een van de oudere jongens tegen mij, you are nice majlein, when I feeling myself angry and I look then to you, then I’m happy again. You are always smiling :).
Dat ga ik ook proberen blijven te doen!
Ik moest vandaag ook echt wel lachen, want al 3 jongens hebben gezegd dat als ik terug ga naar Nederland dat ze wel echt met me mee willen in mijn koffer..
Ik weet niet of dat gaat passen..
Ook hebben ze vandaag mijn moedervlekken op mijn arm bewonderd.. Ze noemden het een skin- affection.. Ze hadden het nog nooit gezien. Het is best moeilijk om uit te leggen wat een moedervlek nou eigenlijk is!
De dagen dat ik op het project ben geweest doe ik spelletjes met ze of ga ik met ze tekenen, ’s ochtends doen we spelletjes binnen, ’s middags een activiteit buiten. Morgen ga ik voor het eerst proberen om Engelse les te geven.. Ben benieuwd hoe dat gaat!
Het klinkt misschien gek, maar ook al is alles hier anders, alles is precies zoals ik had verwacht.
Gelukkig geen cultuurschok voor mij ;).
Lots of love, from me!!
P.s: Mijn foto's zijn te groot om op deze site te plaatsen het lukte alleen om de foto's die ernu op staan er op te zetten.. de rest van de foto's zet ik op facebook!
Heel erg bedankt voor alle lieve reacties op mijn vorige blog. Ik lees het allemaal, en vind het erg leuk, wordt helemaal blij als ik het lees!
Mijn eerste week in India zit erop. Het was een heftige, moeilijke maar ook leuke week met veel nieuwe indrukken.
De eerste paar dagen heb ik het best wel moeilijk met mezelf gehad.. Het is moeilijk om naar nieuws te horen als je helemaal aan de andere kant van de wereld zit..
Gelukkig had ik veel afleiding, daardoor is deze week toch nog voorbij gevlogen..
Donderdag werd ik door Paul (eigenaar van dit project) gevraagd of ik zin had om samen met hem en zijn vrouw: Bakwama mee te gaan naar een feest. Hij vertelde dat het een feest was met een Nederlands thema, en dat er een Nederlandse Jazz- band kwam spelen.
Tegen een feestje zeg ik nooit nee, dus die avond gingen we naar het feest!
Het feest was in een super mooi hotel (1 nacht kost 200 euro, en dat is voor bijna alle Indiase mensen echt onbetaalbaar). Heel gek, maar ook leuk om opeens weer even in de voor ons ‘normale’ wereld te zijn.. Er was een Jazz- band met Nederlanders, en er was allemaal Nederlands eten; verschillende soorten kaas, brood, olijven, worst, aardappelsalade, echt van alles! Paul vroeg of ik in Nederland bier drink, en voordat ik het wist stond ik daar met een biertje in mijn hand haha. Het was een hele leuke avond.
Het was wel grappig, want op het feest was iedereen heel mooi en netjes gekleed. In India dragen vrouwen altijd een shirtje met mouwen en je mag ook geen decolleté zien (ik draag ook altijd een hoog shirtje met mouwen), op het feest hadden vrouwen gewoon westerse kleren aan, blote armen, mooie hakken aan.. En ik kwam daar op mijn birckenstocks met mijn oude kleren aan.. Ik heb namelijk helemaal geen mooie kleren meegenomen! Toch werd ik nog op de foto gezet door de krant, gewoon omdat je hier alleen al door je huidskleur bijzonder bent.
Vrijdag ben ik voor het eerst alleen van het project gegaan.. Ik heb brood gekocht en cola. Iedereen op het project was best wel bezorgd, ze zeiden allemaal: be carefull, be carefull!
In dit deel van Chennai waar ik nu leef, zijn ze niet gewend aan Europese mensen. Iedereen kijkt je aan als je over straat loopt, veel mensen willen je aanraken. Als je Vannakum (betekent hallo) tegen ze zegt dan zijn ze helemaal gelukkig. Ik voelde me wel ongemakkelijk omdat ik zo bekeken werd..
Zaterdag werd aan mij gevraagd of ik ’s avonds om 7 uur mee wou gaan om 2 Nederlandse mensen op te halen, ze kwamen 2 dagen in Chennai en ze sliepen bij mij op het project. Charlotte en Willem gaan deze zomer de groepsreis doen (Samen, de organisatie waarmee ik op reis ben, organiseert elke zomer een groepsreis van 5 weken naar een land. Het is meestal een groep van ongeveer 15 mensen, ze bezoeken een paar steden, en verschillende projecten met straatkinderen. Dit jaar gaat de groepsreis naar India.) Willem kende ik heel toevallig van een straatkinderen weekend, dat is een voorbereidingsweekend, waar je allemaal andere mensen ontmoet die via Samen dit jaar op reis gaan. Om 7 uur ging ik samen met Ari (hij haalt mensen op die naar het project willen, hij heeft mij ook van het vliegveld gehaald) weg. Ik dacht dat we met de auto zouden gaan, maar op dat moment hoorde ik dat we met een riksja gingen en een stuk met de trein.
Dus toen ging ik voor het eerst in een shared – riksja, heel erg leuk! De riksja’s zijn hier geel, en er rijden er heel veel. Het kost 20 eurocent om met een riksja te gaan. ( met de bus kost maar 8 eurocent!!) Het is gek, maar hier ga je een riksja dus al duur vinden..
Ik vond het erg leuk, en Ari is ook heel aardig. Hij is nog best jong rond de 30 en heeft een vrouw en 2 kinderen. Daarna moesten we nog een half uur met de trein, de trein is verdeeld in verschillende stukken. Er is een vrouwen en een mannen gedeelte en een 1e klas. Wij gingen dus in het mannen gedeelte.
Ik was blij dat ik een boekje bij me had, want ik weet niet waar ik anders naar had moeten kijken, want iedereen keek naar mij.
De treinen hier hebben geen deuren, en de trein rijd gewoon weg.. Mensen kunnen dan nog instappen, en als het druk is hangen er veel mensen uit en aan de trein..
We gingen naar Quindy, dit is nog steeds in Chennai.
We waren er om 8 uur en Charlotte en Willem kwamen om 9 uur. Het was donker.. en ik vond het confronterend om te zien wat er ‘s nachts allemaal gebeurd op straat..
Onderaan de trappen bij het station lagen mensen te slapen, ook waren er bedelaars en straathonden.. De straathonden kunnen soms gevaarlijk zijn..
Hier in India heb je geen restaurantjes waar je even lekker kan zitten. Er zijn eigenlijk alleen maar rare kleine winkeltjes. Daarom zijn we maar ergens op straat op een stoepje gaan zitten.
Charlotte en Willem kwamen aan, en ik was super blij om even wat Nederlanders te zien!
Charlotte was ziek, daarom ben ik zondag en maandag met Willem mee geweest.
We hebben verschillende locaties van het Don Bosco straatkinderen project bezocht in Chennai het heet: Don Bosco Anbu Illam.
We zijn eerst op een project geweest waar ongeveer 30 kinderen waren, deze kinderen willen of kunnen niet naar school. Er was bijv. ook een jongen die niet kon praten.. Er zaten alleen maar jongens, en het was geen groot project.
Daarna gingen we naar het grote project, daar zitten nu 98 kinderen (alleen jongens). Ze leven daar in een heel mooi groot gebouw, er zijn verschillende ruimtes, voor studie, eten, slapen, ceremonies, wassen, spelen. En ze hebben een hele grote ‘tuin’. Ik was er wel van onder de indruk, want op mijn project hebben de kinderen maar 1 ruimte waar ze de hele dag zijn en waar alles gebeurt.
Ook is op mijn project niet een hele grote ruimte waar de jongens buiten kunnen spelen. Dat is wel jammer, want omdat er de afgelopen tijd veel stuk is gegaan door voetballen en cricket mogen de jongens dat nu niet meer doen..
We hebben gegeten samen met de Father. We kregen heel lekker eten, en dat voelde wel een beetje dubbel omdat we duidelijk beter eten kregen dan die kinderen op het project.
Ik vind het fijner om gewoon met de jongens mee te eten.
Na het lekkere eten gingen we met een riksja naar het meisjesproject. Er ging een jongetje met ons mee om te laten zien waar het was. Het was een heel aardig en grappig jongetje.
Het meisjes project vond ik erg leuk! Er zaten ongeveer 40 meisjes op het project. De meisjes vonden het ook helemaal leuk dat wij er waren.
Ze wouden allemaal mijn naam weten, met me praten, aan mijn haar zitten, en ze gingen nog dansen. Ze gingen ook meteen hun mooiste kleren aantrekken en hun haar mooi maken voor ons! Ik heb met ze gelachen, en vond het super leuk om daar even te zijn!
We hebben het jongetje in een riksja gezet zodat hij niet helemaal meer terug hoefde te lopen, en we zijn zelf weer terug naar Karunalaya, mijn project gegaan.
Don Bosco Anbu Illam bestaat sinds 1985 en is heel goed georganiseerd. Ze richten zich op verschillende groepen kinderen: straatkinderen (kinderen die uit de familie gegooid zijn, in een andere stad terecht komen en daar proberen te overleven), kinderen die nog wel bij hun familie leven maar die niet genoeg eten krijgen en niet naar school kunnen, kinderarbeid, kinderen die een slechte gezondheid hebben en spoedeisende hulp nodig hebben, meisjes die seksueel en/of psychisch misbruikt zijn, ongeschoolde kinderen uit de sloppenwijken, en vrouwen in de sloppenwijken.
Ze proberen door middel van educatie te geven of door de ouders bewust te maken dat educatie een must is voor hun kinderen, en een kans geeft op een beter leven. Zo proberen ze de situatie van deze kinderen te veranderen, en ze te helpen in hun leven.
Andere jaren werden er altijd veel vrijwilligers naar dit project gestuurd in Chennai.
Er zitten op dit moment helemaal geen vrijwilligers op Anbu Illam omdat vrijwilligers die daar een tijd hebben gewoond geen goede verhalen hadden over hoe het er aan toe ging op het project. Het is heel erg jammer, want het is een mooi project, het is jammer als de macht in handen van verkeerde mensen komt..
Om de 4 jaar wisselen de father’s van project, dus het kan over een paar jaar weer heel anders zijn.
Ik hoorde die dag ook wat meer over mijn eigen project. Paul (de eigenaar) was eerst zelf een werknemer bij Don Bosco Anbu Illam. Een father zei tegen hem dat hij zelf ook een project zou kunnen stichten. Zo is het idee begonnen, en nu heeft Paul al 15 jaar zijn eigen project voor straatkinderen: Karunalaya. Paul is dus geen father (priester), hij is gewoon getrouwd (hij heeft een love-marriage!!) en heeft 3 kinderen.
Maandag moesten we eerst met de bus naar het centrum. De bus in India is heel anders als hier in Nederland.. Meestal gaan toeristen in India niet met de bus. Toen wij de bus in stapten en achterin gingen zitten, zat de hele bus achterstevoren naar ons te kijken..
Daarom zijn we de keer daarna maar voorin de bus gaan zitten haha ;).
’s Ochtends gingen we met 2 vrouwen mee naar het station. Als er een trein aankomt uit een grote stad, kijken zij of er ook kinderen alleen uit de treinen komen en of het straatkinderen zijn.
Wij gingen mee toen er een trein aankwam.
De vrouw met wie wij meeliepen hield 2 jongens aan, op een gegeven moment kwam er nog een jongetje voorbij. Wij zagen meteen dat dit echt een jongetje van de straat was; hij was vies, had oude kleren aan, en ook geen schoenen. Helaas trok het jongetje zich los uit de greep van de vrouw en rende hij weg..
Je voelt je echt verdrietig als je ziet dat hij verdwijnt tussen alle mensen op het station..
Hij zwerft nu ergens helemaal alleen in deze grote stad..
’s Middags zijn we naar een sloppenwijk geweest. Het was een ‘kleine’ sloppenwijk, er leefden ongeveer 5000 mensen. In de sloppenwijk werd lesgegeven aan de kinderen die daar leven. We werden voorgesteld aan de lerares, en daarna gingen we de sloppenwijk in..
We hadden expres geen tas meegenomen die dag want je weet nooit wat er gebeurd en hoe de mensen daar reageren. De sloppenwijk waar wij waren was eigenlijk een wijk midden in de stad, er wonen veel mensen op een heel klein stukje grond, er waren smalle straatjes sommige maar ongv. 80 cm. breed. Er leven veel mensen in 1 kamer, er leeft bijvoorbeeld een hele familie in een kamer van 10 vierkante meter..
Het is nu in de zomer niet zo erg, want de mensen kunnen ook wel voor een groot deel op straat leven. Maar als je je voorstelt hoe het hier in de winter is.. dan word je daar niet vrolijk van! In de winter zijn er veel overstromingen in de stad. De waterafvoer is hier niet goed geregeld. Er is volgens mij geen riool, ik heb nog geen putten gezien.. Dus het water spoelt gewoon door de stad en kan nergens heen.
De mensen in de sloppenwijk vonden het erg leuk dat wij er waren. Ze waren allemaal heel erg aardig en vrolijk. Er liepen wel 10 kinderen achter ons aan, eentje hield de hele tijd mijn hand vast. En ze stelden ons aan iedereen voor. Er waren vrouwen aan het wassen en aan het koken. Op een gegeven moment kwamen we bij een huisje en daar zat een vrouw bloemen te rijgen. In India doen vrouwen bij een speciale gelegenheid bloemen in hun haar. Er worden hier bloemen aan elkaar gemaakt met touw zodat je een hele sliert hebt..
Ik kreeg van de vrouw in het huisje ook bloemen voor in mijn haar. Ze deden het vast met knipjes, en iedereen vond het prachtig, ze zeiden allemaal super, super, beautifull!
De mensen hier in India zijn echt heel aardig. Ik voelde me een paar dagen geleden nog onveilig toen ik voor het eerst alleen op straat ging. Maar de mensen hier zijn alleen maar heel blij om je te zien, ze vinden je heel bijzonder. Ze zijn allemaal heel erg lief, behulpzaam en gastvrij.
Willem en ik zijn daarna nog op zoek gegaan naar een winkel voor wc – papier, want ik had maar 1 rol meegenomen en die was bijna op!! Gelukkig bleek er een luxe winkel: Singapore shopping in de buurt te zitten en daar verkopen ze wc- papier! In de normale winkeltjes verkopen ze dat niet.. Ook heb ik daar schoonmaakspullen gekocht en heb ik vandaag lekker mijn kamer schoongemaakt!
Ook al voel ik me soms net een filmster, is het hier warm, vies, druk, eet ik met alleen mijn rechterhand, loop ik op blote voeten, zijn hier kakkerlakken, vinden ze me op een pop of op barbie lijken, eet ik bijna alleen maar rijst, ben ik de hele dag tussen alleen maar jongens, heb ik al 2 botsingen in het verkeer meegemaakt in 1 week, en is ALLES hier gewoon anders – begin ik me hier al wel een beetje thuis te voelen.
Net zei een van de oudere jongens tegen mij, you are nice majlein, when I feeling myself angry and I look then to you, then I’m happy again. You are always smiling :).
Dat ga ik ook proberen blijven te doen!
Ik moest vandaag ook echt wel lachen, want al 3 jongens hebben gezegd dat als ik terug ga naar Nederland dat ze wel echt met me mee willen in mijn koffer..
Ik weet niet of dat gaat passen..
Ook hebben ze vandaag mijn moedervlekken op mijn arm bewonderd.. Ze noemden het een skin- affection.. Ze hadden het nog nooit gezien. Het is best moeilijk om uit te leggen wat een moedervlek nou eigenlijk is!
De dagen dat ik op het project ben geweest doe ik spelletjes met ze of ga ik met ze tekenen, ’s ochtends doen we spelletjes binnen, ’s middags een activiteit buiten. Morgen ga ik voor het eerst proberen om Engelse les te geven.. Ben benieuwd hoe dat gaat!
Het klinkt misschien gek, maar ook al is alles hier anders, alles is precies zoals ik had verwacht.
Gelukkig geen cultuurschok voor mij ;).
Lots of love, from me!!
P.s: Mijn foto's zijn te groot om op deze site te plaatsen het lukte alleen om de foto's die ernu op staan er op te zetten.. de rest van de foto's zet ik op facebook!
-
16 Maart 2011 - 17:16
Loes:
Wat een ontzettend leuk verslag Marjolein!
Ik ben erg blij dat je het naar je zin hebt daar en dat het 'is zoals verwacht'.
Blijf zo genieten.
Liefs -
16 Maart 2011 - 17:21
Amber.:
Hee lieve Majlein. Haha, ik moet best wel lachen om je blog. Wat fijn om dit allemaal te lezen zeg! Je bent daar inderdaad net een prinses voor hun! Iedereen kijkt naar jou, haha. Het is inderdaad natuurlijk heel bijzonder voor hun. Ik ben blij dat alles zo goed gaat lieverd! Blijf lachen! iloveyou. tot de volgende blog! -
16 Maart 2011 - 17:52
Kus Van Je Zus!:
Hey lieve zus! Heerlijk je blog te lezen en weer even iets van je te horen! Wie weet wordt het staks nog gezelliger bij ons thuis als die jongens toch per ongelijk in je koffer blijken te passen!! :p hey geniet!! Kusss Roos -
16 Maart 2011 - 18:14
Ilse:
Wat een ervaring zeg! Heel bijzonder!
Blijven genieten!
Liefs Ilse -
16 Maart 2011 - 18:38
Deborah/ Marieke:
heeel goed bezig marjolein, moet je thuis ook je kamer opruimen he.
nog heel veel succes tussen alle jongens en met engels les geven en de rest.
groetjes deborah en marieke:P -
16 Maart 2011 - 18:48
Kim:
Heey lieve Marjolein,
Ik wilde nog reageren op je vorige blog, maar je hebt alweer een nieuwe!
Vind het heel leuk om je verhalen te lezen! Echt super verhalen en het klinkt echt als een hele andere wereld. Ik ben heel blij voor je dat je het daar naar je zin hebt!
Ik wil je nog heel veel sterkte wensen.. echt vreselijk dat je dan zo ver weg bent van thuis. Ik hoop dat je genoeg afleiding hebt in India.
Ik wacht op je volgende blog! En ik denk dat ik ook maar facebook aan moet gaan maken, anders kan ik je foto's niet bewonderen, haha ;)
Good Luck Majlein!
Liefs Kim -
16 Maart 2011 - 19:06
Floor:
Lieve Mar, wat een lang blog zeg haha ik ga het morgen allemaal lezen nu hard aan de studie! Liefs -
16 Maart 2011 - 19:27
Mama:
hoi lieve marjoleintje wat leuk om te lezen ik krijg zo een goed beeld van wat je allemaal mee maakt .Ik denk veel aan je en hou van je groetjes aan de jongens liefsmama -
16 Maart 2011 - 19:27
Willem:
Hee Marjolein, Leuk om het verhaal te lezen over hoe jij de afgelopen dagen hebt ervaren. Ik kijk terug twee indrukwekkende dagen. Nog veel succes de komende dagen in je eentje! Straks veel plezier met Joris en Eefje. X Willem -
16 Maart 2011 - 20:48
Anniek:
Mooi verhaal, mooie belevenissen. Leuk dat je echt zo op gaat in de cultuur en geen toerist bent, zo proef je echt van het land. Blijf ervan genieten. Groetjes, Anniek -
16 Maart 2011 - 20:59
Fieke En Paul:
en dat allemaal in 1 week!!
Prachtig om te lezen en een beetje mee te beleven. Take care en enjoy! -
16 Maart 2011 - 21:03
Roos:
Hee Marjolein!
Wat leuk om dit allemaal te horen, zo te horen gaat het helemaal goed.
Maar pas je wel goed op jezelf?
Ik hou je berichten in de gaten!
Liefs Roos -
16 Maart 2011 - 21:34
Shirley:
He marjolein!
leuk om je verhalen te lezen.. had de link van je moeder gekregen dus kan je nu mooi blijven volgen! haha
Wel spannend hoor daar helemaal zo alleen maar volgens mij ben jij daar nu al aardig gewend!
heel veel plezier & succes daar!!
Liefss -
16 Maart 2011 - 22:06
Margré :
Hoi Marjolein,
Wat leuk om nu ook jou verhalen te lezen. Jij leeft wel in heel andere omstandigheden dan Maike, maar naar je verhaal te lezen heb jij het ook al best naar je zin. Leuk om je te volgen in dat verre India. geniet van je tijd daar en wees voorzichtig. Succes met alles wat je wilt doen. Enjoy liefs margré -
17 Maart 2011 - 08:10
Jolanda:
Je schetst een beeld van India die ik me ook zo voorstelde, bijzonder hoor...
Mooi, dat je wat kan betekenen voor de jongens op het project. Ik blijf je volgen.
liefs Jolanda -
17 Maart 2011 - 10:21
Oma Irene:
geweldig wat je allemaal ervaart,datkan niemand je meer afnemen.ik kijk uit naar je volgende mooie verslag.liefs en een dikke kus van je oma Irene -
17 Maart 2011 - 16:59
Eline En Netty:
Hi lieve marjolein,
We hebben saampjes je blog zitten lezen en zijn een klein beetje bij jou in India. Je kan het zo mooi vertellen. We kijken alweer uit naar je volgende verhaal.
Veel liefs van Netty en Eline xxx -
17 Maart 2011 - 22:26
Iris :
Hey Maj :D
wat een superleuk verhaal alweer :D.
Haha wat een leuke ervaringen en wat fijn dat je al een plekje tussen alle mensen hebt veroverd en ook een zonnetje bent voor alle mensen daar.
Een knuffel van mij
Liefs, Iris -
18 Maart 2011 - 10:05
Floor:
Wauw Mar wat een super mooi blog! Ik ben blij dat het zo goed gaat en je het naar je zin hebt! Ook vind ik het mooi om te horen dat de mensen daar zo blij zijn met jou. Geniet van de tijd die je hebt en take care! Heel veel liefs -
18 Maart 2011 - 13:11
Alie:
hoi marjolein
wat geweldig dat je het al fijn naar je zin hebt daar
het klinkt allemaal best wel heftig hoor als je het zo allemaal leest maar jou kennnende zal het je allemaal best lukken ,ik vindt het heerlijk om je verslagen te lezen super mooi hoor.geniet er van daar he en ik bijf je volgen hoor.
liefs alie -
19 Maart 2011 - 18:06
Jasmijn (zusje):
zo marjolein alles gat zeker anders! je hebt zelfs je kamer opgeruimt. dat doe je thuis nooit! ;) -
20 Maart 2011 - 08:53
Jan-Willem:
Hoi Marjolein super leuk om te lezen Ga zo door. Ik ben met Sil naar de voetbal geweest, was erg leuk.
En Jasmijn heeft gelijk, je ruimt je kamer op, goed zo!!
Groetjes!! -
20 Maart 2011 - 22:05
Lenie Links:
wat een verhaal Marjolein.Fijn dat je zoveel vertelt, dan kan ik een goed beeld krijgen. Hoe communiceer je met de kinderen? Verstaan ze al een beetje engels.Ik vind je echt een kanjer.Heel veel succes en plezier.
Blijf je verhalen volgen. Lieve groeten -
22 Maart 2011 - 12:56
Gerjan Ekenhorst:
He Marjolein!
Leuk om je reisverslag te lezen. de eerste weken zijn vaak pittig! Maar het gaat je vast goed af.
Keep smiling, that's important ;) -
28 Maart 2011 - 19:48
Roderick:
Geweldig verhaal weer marjo! Ik blijf je volgen.
Liefs ro -
30 Maart 2011 - 13:11
Klaas De Jonge:
Hallo bezienswaardigheid!
Vroeger begaven mensen zich wel buiten de stad om eens een ander beeld te krijgen van zichzelf en hun vertrouwde omgeving. Een tiental kilometers afstand was blijkbaar al genoeg om de dingen anders te beleven. Wc-papier zullen ze trouwens niet hebben gemist. Nu is de wereld een global village, maar ik geloof toch direct van je dat het heel vreemd is daar het nieuws te horen. Zelf lees ik niet graag van het scherm, maar jouw verhaal boeide van begin tot eind. Je weet wel dat het daar (nog) heel anders is. En toch verbaas je je opnieuw hoe mensen daar moeten leven en ook nog vriendelijk blijven tegen -in hun ogen- rijke blanken -al dan niet casual gekleed. Gelukkig is het dan ook niet allemaal ernstig. Heerlijk hoe je omspringt met onverhulde nieuwsgierigheid! Volgens mij redt je het daar best, ondanks alle ongemak en vreemde ervaringen. En wie weet wat voor verstekeling(-en) je straks meeneemt naar Heino..
Het ga je goed,
Klaas de Jonge -
03 April 2011 - 20:38
Iris Neevel:
Hee Marjolein!
Wat leuk om je verhalen te lezen,
je schrijft heel persoonlijk! Wat heb je in een week al weer superveel meegemaakt, en leuk dat je er met andere mensen op pad gaat! Ik ga je volgen!
LIEFS uit Brazilie! -
04 April 2011 - 19:15
Erwin & Ineke:
Dag Marjolein,
Bijzonder om te lezen hoe je vertelt over datgene wat je allemaal meemaakt en beleeft.
we hopen dat je de komende tijd nog veel plezier beleeft aan je "avontuur"
in India want het blijft bijzonder.
we zullen je blijven volgen
groetjes Erwin en Ineke
-
05 April 2011 - 20:49
Laura:
hey Marjolein,
Je begint gelukkig al een beetje in te burgeren! Bevalt het goed? Waarschijnlijk wel fijn dat Eefje en Joris terug zijn zodat je even wat meer kan bespreken. Geniet ervan!
kuzz laura -
06 April 2011 - 22:49
Carmen:
Hoi,
Ik ga volgend jaar waarschijnlijk ook naar India; voor stage, en ik vind je verhalen echt leuk en leerzaam! Ik krijg er nog meer zin van in om op stage te gaan(mijn stage zal ook veel uit vrijwilligerswerk bestaan) en het is ook fijn om het vanuit een vrouwelijk perspectief te lezen :) Mag ik vragen wat voor jou de grootste moeilijkheden waren toen je daar aankwam; waar je bv eerst misschien niet bij had stilgestaan ofzo?
Bedankt en ik kijk al uit naar je volgende verhaal :)! -
08 April 2011 - 09:30
Dirk:
Wauw Marjolein wat een boekwerken ^^ Ik weet dat mijn reactie nu al een beetje laat is haha maar ik heb je reisverslagen via de e-mail op mijn telefoon gevolgd tussen als ik onderweg was (dus ik was zelf ook op reis). Het klinkt echt heel leuk wat je daar allemaal meemaakt, lekker chaotisch, daar hou ik wel van. En dat die jongens als een blok voor je zouden vallen was voor mij ook al geen verrassing haha.
Wel jammer om te horen dat nu je daar in India zit, hier vervelend nieuws vandaan komt :( Ik wens je er dan ook heel veel sterkte mee!
Ik stuur je binnenkort wel een mailtje met een kleine update uit Groningen, ook al zal dat vreselijk saai afsteken bij jouw kleurrijke India-verhalen :D
Veel liefs en geluk gewenst vanachter dit bureautje -
12 April 2011 - 14:02
Oma Irene:
Ik hoor via je moeder wel hoe het met je is,maar ik zit echt te wachten op een mooi nieuw verslag van je .Dikke kus van je oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
