no cry sister, no cry.. give it to God.

Hallo allemaal!

Eindelijk is het zover...! Vandaag is alweer mijn tweede dag in India. Het vliegen was heel erg leuk, ik vloog met Emerirates eerst naar Dubai, heel mooi vliegtuig, heb nog even lekker film gekeken.. En er zaten aardige Nederlanders bij me in het vliegtuig. Kan niet beter! Daarna kwam ik in Dubai aan, heel erg mooi vliegveld. Toen moest ik nog 6 uurtjes in het vliegtuig naar Chennai. In dat vliegtuig was je eigenlijk al in India... Het rook er 'anders' en ze kwamen maar 1 keer drinken brengen..En mijn ontbijt was rijst! Daar ben ik lekker aan begonnen, want dat is mijn eten de aankomende weken!

Dinsdag kwam ik om half 9 aan hier in Chennai, ik werd opgehaald van het vliegtuig door Father Paul en nog iemand die hier ook leeft op het project. Paul Sunder Singh is de eigenaar van project Karunalaya.
We moesten in de stad ongeveer 30 kilometer met de auto. De man die mee was reed. We hebben er meer dan een uur overgedaan. In dat uur kreeg ik een goede indruk van India.
Ten eerste:
- Geen verkeersregels!!
- We reden onderweg een scooter aan, dit werd opgelost met wat geschreeuw, en toen reden we gewoon weer verder.
- Er zijn heilige koeien in India, dat zijn een soort huisdieren van mensen. Ze lopen gewoon los ook over de weg, en ze zijn er alleen voor melk. En je hebt witte koeien, dat zijn werkkoeien, ze worden geslagen en trekken karren (dit zie je heel veel in mijn buurt) als ze niet aan het werk zijn worden ze vastgebonden aan een hek met wat hooi.
- Langs de weg waren wat hutten gemaakt van takken, hier leven veel mensen in. deze mensen worden binnenkort uit hun 'huizen' gegooid, omdat er op die plek een nieuw gebouw word gebouwd. Ik hoop dat ik hier nog is langs kom, en er een foto van kan maken.
- verder is het druk ( ik leef in een stad met rond de 8 miljoen inwoners, als ik aan de jongens vertel dat ik uit een klein dorpje kom, en dat in Nederland in het heeele land maar 16 miljoen mensen wonen, moeten ze wel lachen!)


Het vliegveld was in een ander deel dan waar het project is waar ik leef.
Ik leef meer in ee ndeel met kleine straatjes, niet het meest toeristisch. Voor mijn gevoel is dit ook zeker niet het rijkste deel van Chennai.
Het is wel een deel wat mij heel erg aantrekt. Ik ben nog niet echt buiten het project geweest maar dit ga ik zeker binnenkort doen. Ik hoop dat het mogelijk is want de komende 2 weken ben ik hier alleen op het project. Over 2 weken komen 2 andere mensen uit Nederland, Eefje en Joris. Ik ken hun al uit Nederland. Eefje en ik gaan dan samen op het project werken. Ze hebben ook heel erg lief hun internet stick voor mij achter gelaten!

Mijn aankomst op het project:
Ik kwam ongeveer om 10 uur 's ochtends aan, ik heb mijn eigen kamer. Met een eigen wc en douche. Dat is wel heel erg fijn.
Ik heb eerst mijn kamer een beetje ingericht en toen ben ik naar beneden gegaan naar 'the boys'. Op mijn project zijn alleen maar jongens.
Er is overdag een groep van 14 jongens, zij zijn of net aangekomen op Karunalaya, in ieder geval na ongeveer september.
Ik ben de hele dag bij hun. De andere jongens zijn naar school van half 9 's morgens tot half 4 's middags.

Er is hier een dagprogramma. De jongens staan al om 6 uur 's ochtends op. ( ik hoef dat niet)

Naast ons gebouw, is een kerk en die kerkdienst begint ook rond 6/7 uur 's ochtends. Dus dat wordt niet uitslapen! Je hoort dan hele harde muziek van aveee maria, en dan een lied, 's avonds om 7 uur is weer een kerkdienst.

De jongens zijn heel erg aardig en lief. Ze zijn allemaal heel erg blij om hier te zijn en vinden het erg fijn.
Ze zijn al blij als je naar ze lacht.
Sommigen proberen je wel een beetje uit, anderen helemaal niet.
Vanochtend kwam er een nieuw jongetje aan op het project. Er is hier 1 man, en die gaat elke dag de straat op op zoek naar straatkinderen, deze jongen was een kind van bedelaars, en hij kreeg geen eten.
Hij kwam hier huilend en overstuur aan en had in zijn broek geplast.

Als kinderen hier aankomen, wordt altijd gezocht naar hun ouders. Het kan zijn dat de kinderen nie tmeer terug willen naar hun ouders of niet terug kunnen, die blijven hier.
Veel kinderen gaan als het mogelijk is na een tijdje weer terug naar huis.

er zijn ook kinderen uit mumbai hier, die blijven hier , hun ouders zijn niet meer vindbaar.

De jongens kunnen best goed Engels, in ieder geval de meeste. Ik denk dat ze dat wel geleerd hebben van voorgaande vrijwilligers.
Ze houden van dansen, spelletjes, tv kijken, tekenen, cricket en football.

Ik eet hier trouwens 2 x per dag rijst. Ik mis het ontbijt want dat is om 7 uur 's ochtends, ik eet om 1 uur mee (rijst met een curry) en om half 8 's avonds weer (weer rijst met een curry). Ik vind het wel lekker, en het is ook vegetarisch!
Ik eet met de jongens mee, we eten op de grond. De jongens hebben 1 zaal en daar zijn ze eigenlijk de hele dag, of buiten.
We eten op de grond, met onze rechterhand.
In het begin was dat een beetje moeilijk voor mij, maar het gaat al beter haha!
In die zaal slapen de jongens ook allemaal, op de grond..

Vanmiddag om 5 uur was er een soort feestje, ik werd op een gaststoel gezet, de jongens hadden een dans in gestudeerd, en ee ndrama stuk.
Het toneelstuk ging over straatkinderen. Ze deden het erg goed, waarschijlijk omdat ze het zelf meegemaakt hebben.
De kinderen hier hebben vaak wat ergs mee gemaakt, ze praten er niet over. Maar vanochtend ging ik met de kinderen tekenen en toen tekende een jongen een tekening met allemaal bergen en 1 bloem.
Hij had er bij geschreven: The flower is alone, The flower want's to be join a group.

De jongens zijn een familie voor elkaar. Er is 1 gehandicapte jongen, maar hij word niet gepest.

Toen ik bij het feest was kreeg ik een telefoontje van mijn moeder, ze belde naar het project dus ik had er al een beetje een naar voorgevoel over...
Ze vertelde mij dat mijn tante een hersentumor heeft, kanker...
Het was al langer aan de gang, maar deze uitslag heeft ze net gekregen.
Ik vind het heel erg om hier aan de andere kant van de wereld te zitten. Zo kan ik mijn familie, mijn tante en oom en mijn nichtjes en neefjes niet steunen, er niet voor ze zijn.
Ik zie hun als mijn liefste familie.
Ik wil het daarom hier ook vertellen, omdat ik hun wil laten weten hoe erg ik het vind.
Ik kan het verder niet in woorden beschrijven..

De titel van mijn blog heet daarom ook zoo..
Een man, hij is hier de hele dag hoorde wat ik had gehoord en hij zij:
Don't cry sister, don't cry, give it to God.
Als dat nou is zo makkelijk was..
Ik heb moeite om te geloven, ik weet wel dat er iets is en ik heb zeker mij eigen mening over geloven..
Maar 1 ding weet ik nu zeker wat ik elke avond hier ga doen:

Bidden..

Het kan alleen maar iets goed doen, dus ik stuur elke dag postieve energie naar Nederland.

Ik hoop dat het helpt.

Ik laat het hierbij..

Veel liefs van Sister Majlein ( zo heet ik hier ;)